θέση Ντελόρ

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από συνέντευξη του Ζακ Ντελόρ στην σημερινή LE MONDE

Ερ.: Το Γαλλο-Γερμανικό ντουέτο ήταν επωφελές;

Εάν επιτύχει η παρτίδα πόκερ, κάτι το οποίο εύχομαι, το δίδυμο Σαρκοζί-Μέρκελ θα έχει διαδραματίσει έναν χρήσιμο ρόλο, στο μέτρο που οι αγορές θα ξαναβρούν την γαλήνη τους. Βλέπω όμως ότι οι άλλες χώρες αρχίζουν να διαμαρτύρονται κατά του «ΜΕΡΚΟΖΙ» (σύνθεση του ονόματος της Μέρκελ και του Σαρκοζί), ή την πολιτική των τετελεσμένων. Είναι πλέον καιρός  να ξαναδώσουμε τον πρωτεύοντα ρόλο στην κοινοτική μέθοδο για την προετοιμασία των αποφάσεων και για την συμμετοχή σε αυτές όλων των χωρών μελών.

Ερ.: Τί πιστεύετε για την αγωγή που χορηγείται στην Ελλάδα;

Γινόμαστε μάρτυρες της εν ισχύ επιστροφής του πνεύματος της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτων» και των παλαιών πρακτικών του ΔΝΤ, ήτοι: «να μάθουμε στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα να πεθάνουν αφού θεραπευθούν». Σε τρία χρόνια η Ελλάδα θα έχει χάσει πάνω από 10% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος της. Ποιά λογική προσπάθεια θα μπορούσε (η Ελλάδα) να πραγματοποιήσει κάτω από αυτές τις περιστάσεις, για να μειώσει το έλλειμμά της;

Ζητούν (από την Ελλάδα) να ιδιωτικοποιήσει. Ποιός όμως δεν γνωρίζει τους γύπες της αγοράς;  Πώς θέλετε, μια χώρα η οποία ευρίσκεται στα πρόθυρα θανάτου, να διαπραγματευθεί καλύτερους όρους όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις της; Θα έπρεπε να θέσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της σε μια νέα δομή, να τις αποτιμήσει σε μία λογική τιμή, να δοθούν τα ανάλογα χρήματα στους Έλληνες, να σταθεροποιηθεί το ενεργητικό τους (να εξυγιανθούν) της και, στην κατάλληλη στιγμή να πωληθούν. Είναι κοινή λογική όλα αυτά.

 Ερ.: Η σωτηρία της Ελλάδος θα είναι επίπονη;

Η χώρα δραστηριοποιείται σε πολύ λίγες από τις κυρίαρχες οικονομικές δραστηριότητες στο διεθνές εμπόριο. Το πρόβλημα ανταγωνιστικότητος είναι ιδιαίτερο. Αυτό θα πρέπει να το λάβουμε υπ΄όψιν διότι, με το να σώζουμε τον Έλληνα πολίτη (στρατιώτη), σώζουμε το Ευρώ.

Ερ.: Οι επιφυλάξεις της Φινλανδίας και της Σλοβακίας  να συνδράμουν την Ελλάδα μήπως είναι προάγγελος μιας εθνικιστικής στροφής;

Η όλη ατμόσφαιρα δεν είναι καθόλου καλή και θυμίζει την δεκαετία του 1930. Ο ανερχόμενος εθνικισμός, ο επιθετικός λαϊκισμός, ο φόβος της παγκοσμιοποιήσεως, όλα αυτά αμφισβητούν το «ευρωπαϊκό σύμφωνο συμβιώσεως».

Απέναντι στις απειλές προς το Ευρώ, όπως επίσης και απέναντι στους κινδύνους της υφέσεως, η αντίδραση θα ήταν αυτονόητη. Τα μέτρα λιτότητος ήταν αναπόφευκτα για τα κράτη. Η Ε.Ε. θα έπρεπε να λάβει μέτρα ανάκαμψης (της οικονομίας). Δυστυχώς όμως, αντ’ αυτών, βλέπετε επιφυλάξεις για τα όσον αφορά τα μέτρα εντός του προϋπολογισμού και την έκδοση Ευρωομολόγων που ακόμη και αυτές οι αγορές απαιτούν.

Ερ.: Μήπως πρέπει να αλλάξει το Σύμφωνο;

Βρίσκω ενθαρρυντική την θέση της Κας Μέρκελ για την υιοθέτηση ενός νέου Συμφώνου. Από την πλευρά μου θα έδινα προτεραιότητα στον μετασχηματισμό της Ευρωζώνης σε μια ενισχυμένη συνεργασία (όπως εξ άλλου το επιτρέπουν οι Συμφωνίες), κάτι το οποίο θα επέτρεπε να εξοπλισθεί η Οικονομική και Νομισματική Ένωση με μια μεγαλύτερη δυνατότητα λήψεως αποφάσεων και θα παρείχε νέα μέσα συνεργασίας και κοινών ενεργειών (συμπεριλαμβανομένου και ενός Ταμείου Συγκυριακών Ρυθμίσεων) καθώς επίσης και την δυνατότητα επιβολής κυρώσεων.

Σε αυτό το νέο Σύμφωνο, θα πρέπει να προβλέψουμε την δυνατότητα εξόδου μιας χώρας από την Ζώνη του Ευρώ με υπερενισχυμένη πλειοψηφία της τάξεως του 75%. Εάν υπήρχε μια τέτοια ρήτρα, οι Φιλανδοί και οι Σλοβάκοι θα το είχαν σκεφτεί δύο φορές πριν καθυστερήσουν την λήψη των αποφάσεων. Το να έχεις ένα κοινό νόμισμα προϋποθέτει πολύ απαιτητικές υποχρεώσεις.

Ερ.: Ποιά είναι η γνώμη σας για το έργο του Ζαν Κλώντ Τρισέ, ως επικεφαλής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας;

Είχαμε τις διαφορές μας, αλλά του βγάζω το καπέλο. Όταν επικρατούσε η κακοφωνία, επενέβαινε στις αγορές, ανακάλεσε την Ιταλία στην τάξη και υιοθέτησε μια έξυπνη πολιτική αναχρηματοδοτήσεως ενός τμήματος του δημοσίου χρέους. Έσωσε το Ευρώ. Το μάθημα που απορρέει από την δράση του είναι ότι μια Κεντρική Τράπεζα οφείλει να σέβεται δύο κατευθυντήριες αρχές: την σταθερότητα των τιμών και τον έλεγχο του δημοσίου και του ιδιωτικού χρέους. Αυτή η δεύτερη αρχή έχει λησμονηθεί από το 1999.

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από συνέντευξη του Ζακ Ντελόρ στην σημερινή LE MONDE

Ερ.: Το Γαλλο-Γερμανικό ντουέτο ήταν επωφελές;

Εάν επιτύχει η παρτίδα πόκερ, κάτι το οποίο εύχομαι, το δίδυμο Σαρκοζί-Μέρκελ θα έχει διαδραματίσει έναν χρήσιμο ρόλο, στο μέτρο που οι αγορές θα ξαναβρούν την γαλήνη τους. Βλέπω όμως ότι οι άλλες χώρες αρχίζουν να διαμαρτύρονται κατά του «ΜΕΡΚΟΖΙ» (σύνθεση του ονόματος της Μέρκελ και του Σαρκοζί), ή την πολιτική των τετελεσμένων. Είναι πλέον καιρός  να ξαναδώσουμε τον πρωτεύοντα ρόλο στην κοινοτική μέθοδο για την προετοιμασία των αποφάσεων και για την συμμετοχή σε αυτές όλων των χωρών μελών.

Ερ.: Τί πιστεύετε για την αγωγή που χορηγείται στην Ελλάδα;

Γινόμαστε μάρτυρες της εν ισχύ επιστροφής του πνεύματος της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτων» και των παλαιών πρακτικών του ΔΝΤ, ήτοι: «να μάθουμε στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα να πεθάνουν αφού θεραπευθούν». Σε τρία χρόνια η Ελλάδα θα έχει χάσει πάνω από 10% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος της. Ποιά λογική προσπάθεια θα μπορούσε (η Ελλάδα) να πραγματοποιήσει κάτω από αυτές τις περιστάσεις, για να μειώσει το έλλειμμά της;

Ζητούν (από την Ελλάδα) να ιδιωτικοποιήσει. Ποιός όμως δεν γνωρίζει τους γύπες της αγοράς;  Πώς θέλετε, μια χώρα η οποία ευρίσκεται στα πρόθυρα θανάτου, να διαπραγματευθεί καλύτερους όρους όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις της; Θα έπρεπε να θέσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της σε μια νέα δομή, να τις αποτιμήσει σε μία λογική τιμή, να δοθούν τα ανάλογα χρήματα στους Έλληνες, να σταθεροποιηθεί το ενεργητικό τους (να εξυγιανθούν) της και, στην κατάλληλη στιγμή να πωληθούν. Είναι κοινή λογική όλα αυτά.

 Ερ.: Η σωτηρία της Ελλάδος θα είναι επίπονη;

Η χώρα δραστηριοποιείται σε πολύ λίγες από τις κυρίαρχες οικονομικές δραστηριότητες στο διεθνές εμπόριο. Το πρόβλημα ανταγωνιστικότητος είναι ιδιαίτερο. Αυτό θα πρέπει να το λάβουμε υπ΄όψιν διότι, με το να σώζουμε τον Έλληνα πολίτη (στρατιώτη), σώζουμε το Ευρώ.

Ερ.: Οι επιφυλάξεις της Φινλανδίας και της Σλοβακίας  να συνδράμουν την Ελλάδα μήπως είναι προάγγελος μιας εθνικιστικής στροφής;

Η όλη ατμόσφαιρα δεν είναι καθόλου καλή και θυμίζει την δεκαετία του 1930. Ο ανερχόμενος εθνικισμός, ο επιθετικός λαϊκισμός, ο φόβος της παγκοσμιοποιήσεως, όλα αυτά αμφισβητούν το «ευρωπαϊκό σύμφωνο συμβιώσεως».

Απέναντι στις απειλές προς το Ευρώ, όπως επίσης και απέναντι στους κινδύνους της υφέσεως, η αντίδραση θα ήταν αυτονόητη. Τα μέτρα λιτότητος ήταν αναπόφευκτα για τα κράτη. Η Ε.Ε. θα έπρεπε να λάβει μέτρα ανάκαμψης (της οικονομίας). Δυστυχώς όμως, αντ’ αυτών, βλέπετε επιφυλάξεις για τα όσον αφορά τα μέτρα εντός του προϋπολογισμού και την έκδοση Ευρωομολόγων που ακόμη και αυτές οι αγορές απαιτούν.

Ερ.: Μήπως πρέπει να αλλάξει το Σύμφωνο;

Βρίσκω ενθαρρυντική την θέση της Κας Μέρκελ για την υιοθέτηση ενός νέου Συμφώνου. Από την πλευρά μου θα έδινα προτεραιότητα στον μετασχηματισμό της Ευρωζώνης σε μια ενισχυμένη συνεργασία (όπως εξ άλλου το επιτρέπουν οι Συμφωνίες), κάτι το οποίο θα επέτρεπε να εξοπλισθεί η Οικονομική και Νομισματική Ένωση με μια μεγαλύτερη δυνατότητα λήψεως αποφάσεων και θα παρείχε νέα μέσα συνεργασίας και κοινών ενεργειών (συμπεριλαμβανομένου και ενός Ταμείου Συγκυριακών Ρυθμίσεων) καθώς επίσης και την δυνατότητα επιβολής κυρώσεων.

Σε αυτό το νέο Σύμφωνο, θα πρέπει να προβλέψουμε την δυνατότητα εξόδου μιας χώρας από την Ζώνη του Ευρώ με υπερενισχυμένη πλειοψηφία της τάξεως του 75%. Εάν υπήρχε μια τέτοια ρήτρα, οι Φιλανδοί και οι Σλοβάκοι θα το είχαν σκεφτεί δύο φορές πριν καθυστερήσουν την λήψη των αποφάσεων. Το να έχεις ένα κοινό νόμισμα προϋποθέτει πολύ απαιτητικές υποχρεώσεις.

Ερ.: Ποιά είναι η γνώμη σας για το έργο του Ζαν Κλώντ Τρισέ, ως επικεφαλής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας;

Είχαμε τις διαφορές μας, αλλά του βγάζω το καπέλο. Όταν επικρατούσε η κακοφωνία, επενέβαινε στις αγορές, ανακάλεσε την Ιταλία στην τάξη και υιοθέτησε μια έξυπνη πολιτική αναχρηματοδοτήσεως ενός τμήματος του δημοσίου χρέους. Έσωσε το Ευρώ. Το μάθημα που απορρέει από την δράση του είναι ότι μια Κεντρική Τράπεζα οφείλει να σέβεται δύο κατευθυντήριες αρχές: την σταθερότητα των τιμών και τον έλεγχο του δημοσίου και του ιδιωτικού χρέους. Αυτή η δεύτερη αρχή έχει λησμονηθεί από το 1999.