Η νέα μορφή του φαρμακευτικού επαγγέλματος τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στο δημόσιο έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη ερωτημάτων σχετικά με το νέο ρόλο που οφείλει να υιοθετήσει ο επιστήμονας φαρμακοποιός στο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον, παραδοσιακό ή ψηφιακό, που έχει ήδη δημιουργηθεί. Ένα περιβάλλον στο οποίο η γνώση, η διαχείριση της γνώσης και η ορθή επικοινωνία με όλους τους συμμετέχοντες στην παροχή υπηρεσιών υγείας, θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως δομικά στοιχεία όχι μόνο της επαγγελματικής επιβίωσης του φαρμακοποιού αλλά και της ποιότητας προσφερομένων υπηρεσιών ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και πρόληψης.Ο ρόλος των φαρμακοποιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι, εκτός από το προφανές που είναι η εκτέλεση συνταγών και η διάθεση φαρμάκων, η αποτροπή πιθανών λαθών κατά τη συνταγογραφία (Rupp, 1992) , η αποφυγή αλληλεπιδράσεων (Rawlin, 1991), η παροχή συμβουλών για την ορθή χρήση των φαρμάκων (Willison & Muzzin, 1995) και η αποφυγή παρενεργειών από τη χρήση κάποιου ιδιοσκευάσματος (Rupp, 1988). Επιπλέον η σύγχρονη τάση της αυτοθεραπείας καθώς και η πώληση ιδιοσκευασμάτων ΜΥΣΥΦΑ, επιβάλλει και τη διεύρυνση του ρόλου του φαρμακοποιού στη θεραπεία "ελαφρών" συμπτωμάτων (Smith, 1990) και την παροχή επιστημονικών συμβουλών στους ασθενείς - πελάτες σε φαρμακεία ανοικτά στο κοινό.Ο Έλληνας φαρμακοποιός με φαρμακείο ανοικτό στο κοινό, αλλά και άλλοι συνάδελφοι του εντός και εκτός Ε.Ε., σε μεγάλο βαθμό έχει αποδεχτεί και εφαρμόσει μία κατάσταση που δεν συνάδει με το ρόλο που θα έπρεπε να έχει ως επιστήμονας υγείας. Μία σειρά από αιτίες μπορούν να αναφερθούν για αυτή την αποδυνάμωση του ρόλου του, όπως για παράδειγμα η βαρύνουσα σημασία που αποδίδεται στην επιχειρηματική πρακτική του φαρμακείου παρακινούμενη και από την πληθώρα εταιρειών φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών- καλλυντικών προϊόντων, η μη συνεχιζόμενη πρακτική και θεωρητική εκπαίδευση ιδίως στις ημιαστικές και αγροτικές περιοχές, η έλλειψη χρόνου τόσο για τον ίδιο τον επιστήμονα όσο και για την επικοινωνία του με τον πελάτη- ασθενή, γεγονός που σαφώς απασχολεί και άλλους επαγγελματίες υγείας που ασχολούνται με υπηρεσίες ΠΦΥ (Gonzalez-Gonzalez, 2007). Η πληροφόρηση ως έννοια αλλά και συντελεστής παραγωγής στην Υγεία, μπορεί να αναπροσαρμόσει το ρόλο του φαρμακοποιού ως επιστήμονα με σαφείς υποχρεώσεις και να αποφύγει να "διολισθήσει" σε πρακτικές τεχνικής αντιμετώπισης της συναναστροφής του με τον ασθενή όπως είναι προορισμένος να κάνει ο υπάλληλος βοηθός φαρμακείου ή ο υπάλληλος αισθητικός.Μπαϊρακτάρης Δ.Κων/νοςBsc Φαρμακευτική- Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου