Ο ΑΝΔΡΕAΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ ΑΝΧΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟΥ ΥΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ "ΤΖΑΜΙ" ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Η ΧΩΡΑ ΤΗ ΔΟΣΗ ΤΩΝ 15 ΔΙΣ

ΑΣ  ΔΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ. ΣΕ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΜΑΛΕΛΗ "Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ" ΑΠΟ ΤΟ WWW.AIXMI.GR

Ερίζουν οι οικονομολόγοι για την πορεία της χώρας το 2011. Μου κάνει εντύπωση που οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν αυτόνομα τα δρώμενα στην Ελλάδα, λες και αυτά δεν επηρεάζονται από την παγκόσμια οικονομία.

Έτσι, θα ακούσεις ότι πρέπει να μειωθεί δραστικά το δημόσιο. Να πέσουν χρήματα στην αγορά (από πού άραγε;), να πάψουν οι τράπεζες να χρηματοδοτούν ημιθανείς επιχειρήσεις και διάφορα άλλα τέτοια που αγγίζουν τα όρια της ανοησίας.

Το οικονομικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζει, σχεδόν, όλος ο πλανήτης -ο καπιταλισμός- είναι συνυφασμένος με τις κρίσεις. Η κρίση είναι στο DNA του καπιταλισμού. Το σύστημα από τις πρώτες κρίσεις του 18ου αιώνα κατόρθωνε με διάφορους τρόπους να τις ξεπερνάει. Είτε με την αποικιοκρατία,  είτε με τις καινοτομίες, είτε με τους πολέμους των ισχυρών του συστήματος που πάλευαν για κυριαρχία στις νέες αγορές.

Το πρόβλημα της Ελλάδας εντάσσεται στο παγκόσμιο πρόβλημα. Οι αμερικανικές φούσκες, η ισχυροποίηση των αναδυόμενων αγορών της Ασίας, η υπερδιόγκωση του κράτους στις δυτικές κοινωνίες, αλλά κυρίως η μείωση της μεταφοράς πλεονάσματος στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δημιούργησε το μεγάλο πρόβλημα. Η Ελλάδα την πλήρωσε και την πληρώνει ως ο ασθενής κρίκος του συστήματος. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι περιμένουν ότι για άλλη μια φορά ο καπιταλισμός θα ξεπεράσει την κρίση του. Πώς όμως;

Ο Σαμίρ Αμίν, ο πατέρας της θεωρίας Μητρόπολη -Περιφέρεια, που υιοθετεί και ο Ανδρέας Παπανδρέου στο βιβλίο του «Ιμπεριαλισμός και Οικονομική Ανάπτυξη», μιλάει για γηρασμένο καπιταλισμό που έχει πλέον μικρές επιλογές και ότι η σύγχρονη τριάδα ΗΠΑ, ΕΥΡΩΠΗ και ΙΑΠΩΝΙΑ έχουν αξεπέραστα προβλήματα.

Η σχολή του Σικάγο και ο Φρίντμαν, οι κατ εξοχήν εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού περιμένουν το αόρατο χέρι να αυτορυθμίσει την αγορά. Μόνο που ξεχνούν ότι αυτή η περιβόητη αυτορύθμιση γίνεται πολλές φορές με βίαιο τρόπο.

Η αυστριακή σχολή ελπίζει, ακόμα, στη δημιουργική καταστροφή. Δηλαδή, στην κατάρρευση των πολυεθνικών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που είναι ετοιμοθάνατα.

Η Κευνσιανή σχολή και οι διάδοχοι της επιμένουν στις κρατικές επεμβάσεις χωρίς να απαντούν, όμως, που θα βρεθούν οι πόροι.

Επειδή η παγκοσμιοποίηση είναι το μόνο αποδεκτό από όλες τις σχολές, από αυτή του Φουκουγιάμα που μίλησε για την τελειότητα του καπιταλισμού -ακόμη και στο βιβλίο του «Το Τέλος Της Ιστορίας»- το μεγάλο θέμα είναι πώς  θα ξεπεραστεί όχι μεμονωμένα, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα, το πρόβλημα.

Ο ιμπεριαλισμός με τη βίαια μορφή του δεν είναι πια αποδοτικός για το μεγάλο κεφάλαιο. Η ανεμπόδιστη μεταφορά πλούτου από την Ανατολή στη Δύση, ώστε να ζουν… αξιοπρεπώς οι δυτικοευρωπαίοι, δυσχεραίνεται καθημερινά. Και αυτό γιατί ένας παίχτης έχει μπει δυνατά στο παιχνίδι. Η Κίνα. Που δεν είναι, πλέον, ο αδύνατος συνεταίρος της δεκαετίας του ’70 που έδινε πλούσιους πόρους και φθηνή εργασία, αλλά αυτός που αγοράζει κρατικά ομόλογα της Δύσης για να τη σώσει.

Αυτό, όμως, ακριβώς σημαίνει ότι το πλεόνασμα –η υπεραξία  σύμφωνα με τον Μαρξ- μεταφέρεται αντίστροφα από τη Δύση στην Ανατολή.

Έχει, λοιπόν, τρόπο να αντιδράσει το κεφάλαιο στη Δύση όπως έκανε στους αποικιακούς πολέμους, στους παγκόσμιους πολέμους και στις πρόσφατες επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή; Δύσκολο. Ο Σαμίρ Αμίν λέει ότι αν αυτοί οι πόλεμοι ήταν ελεγχόμενοι, τώρα περνάμε στην περίοδο του χάους!