ΠΟΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ; Γεωργία Δελή, Φαρμακοποιός, MSc
Mε αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, προσπάθησα να συλλέξω στοιχεία σχετικά με τις γυναίκες που έχουν φαρμακείο στην Ελλάδα. Αποτελούν άλλωστε το 67% των ιδιοκτητών φαρμακείου, όπως ισχυρίζεται ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος, χωρίς όμως να υπάρχουν περαιτέρω στατιστικά στοιχεία για ανάλυση.Είναι όντως τόσο υψηλό το ποσοστό; Και πόσες είναι ακριβώς; Τι ηλικία έχουν και πόσα χρόνια έχουν το δικό τους φαρμακείο; Είναι περισσότερες στα αστικά κέντρα ή στην επαρχία; Τα καταφέρνουν μόνες τους ή έχουν ανάγκη από κάποιον να τις βοηθάει; Και όταν χρειάζονται βοήθεια προτιμούν να προσλάβουν υπάλληλο ή βασίζονται στην οικογένειά τους; Έχουν δική τους οικογένεια; Γιατί είναι άραγε τόσο υψηλό το ποσοστό διαζυγίων για τις γυναίκες φαρμακοποιούς; Έχουν παιδιά και πόσο προλαβαίνουν να τα βλέπουν; Τι τις ώθησε να επιλέξουν αυτό το επάγγελμα; Με τι ασχολούνται τις ώρες που δεν είναι στο φαρμακείο; Εκτός από γυναίκες, επιστήμονες, επιχειρηματίες, σύζυγοι, νοικοκυρές, μαμάδες, τι άλλο μπορεί να είναι; Είναι χαρούμενες; Με βάση μια μελέτη σχετικά με τις ιατρικές υπηρεσίες στην Eλλάδα κατά τον Mεσοπόλεμο, το 1926 στο νομό Αττικο-Βοιωτίας, και ειδικότερα στην πόλη της Αθήνας, καταγράφονται 194 φαρμακοποιοί εκ των οποίων 8 γυναίκες, στον Πειραιά 95 εκ των οποίων 2 γυναίκες και συνολικά, σε όλους τους νομούς της χώρας υπάρχουν 15 γυναίκες φαρμακοποιοί.1 Στα 83 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, ο αριθμός αυτός έχει γίνει τετραψήφιος και οι γυναίκες πλέον αποτελούν σημαντική πλειοψηφία στον κλάδο. Το γεγονός αυτό όμως μπορεί να πιστοποιήσει από μόνο του εάν είναι και ικανοποιημένες από τον τρόπο ζωής και το βιοτικό επίπεδο που τους προσφέρει το επάγγελμά τους; Έχοντας συζητήσει τις προηγούμενες μέρες με πολλές γυναίκες φαρμακοποιούς, κάποιες που έχουν χρόνια φαρμακείο, άλλες που ετοιμάζονται να αναλάβουν το φαρμακείο των γονιών τους και μερικές που εργάζονται ως υπάλληλοι προσπαθώντας να συγκεντρώσουν γνώση και το αναγκαίο κεφάλαιο για να ανοίξουν το δικό τους, όλες συμφώνησαν ότι το θετικότερο σημείο στη δουλειά τους είναι η επαφή με τον κόσμο και η δυνατότητα να παρέχουν την κατάλληλη συμβουλή στον ασθενή.Αναγνωρίζουν τον σεβασμό των πελατών προς την επιστήμη και το πρόσωπό τους και αντιλαμβάνονται πως η διαχείριση μιας επιχείρησης όπως το φαρμακείο μπορεί να συνεπάγεται την εκτίμηση αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις τον φθόνο ακόμη και κοντινών τους προσώπων.Όλες επίσης συνειδητοποιούν πως δεν είναι εύκολο να ανταποκριθούν στις καθημερινές απαιτήσεις του φαρμακείου μόνες τους και αυτό που τις κουράζει περισσότερο δεν είναι η ορθοστασία αλλά η γραφειοκρατία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η δουλειά δεν τελειώνει στο φαρμακείο - μεταφέρεται στο σπίτι μαζί με τις συνταγές και σε συνδυασμό με το διακεκομμένο ωράριο αφήνει ελάχιστο ελεύθερο χρόνο.Ενώ παραδέχονται πάντως ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι ανύπαρκτος και η επαφή με την οικογένειά τους στριμώχνεται στην ώρα του δείπνου, παράλληλα γνωρίζουν πως οι σπουδές τους δεν καλύπτουν επαρκώς τις απαιτήσεις που προβάλλει η πραγματικότητα του επαγγέλματος και δηλώνουν πρόθυμες να παρακολουθήσουν προγράμματα συνεχιζόμενης εκπαίδευσης.Εξάλλου, μετά τα παράπονα για τις πολλές ώρες δουλειάς, τις εφημερίες που δυσκολεύουν τον προγραμματισμό, τους δύστροπους πελάτες αλλά και τους ναρκομανείς και φυσικά τα Ταμεία που δεν πληρώνουν στην ώρα τους, στην ερώτηση εάν θα επιθυμούσαν να αλλάξουν το επάγγελμά τους απαντούν "Δεν ξέρω τι άλλο θα ήθελα να κάνω" ή όπως λέει και η μητέρα μου (με φαρμακείο από το 1977) "Δε θα το άλλαζα με κάτι άλλο εδώ που τα λέμε..."Εσείς θα το αλλάζατε; Και ποιες είστε τελικά;*Με στόχο να μάθουμε ποιες είμαστε τελικά, γίνεται μια προσπάθεια μέσω και των τοπικών Φαρμακευτικών Συλλόγων να συγκεντρωθούν στοιχεία για τις γυναίκες φαρμακοποιούς. Θα είναι πολύ ευχάριστο και σίγουρα ενδιαφέρον αν τα καταφέρουμε....1 Iατρικές υπηρεσίες στην Eλλάδα κατά τον Mεσοπόλεμο. Γεωγραφική κατανομή σύμφωνα με μια αναλυτική καταγραφή του 1926. Δημήτρης Ανωγιάτης-Pel, Αδαμαντία Μαρσέλου. APXAIOΛOΓIA & TEXNEΣ τχ. 104, σελ.10-17.Δημοσιεύτηκε: 06/03/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου